Kulluk itaat gerektirir!

Kul, gizli ve açık her zaman Allahü teâlâya itâat eder, hiçbir an O’nun emrinden çıkmaz. Kendisine kötülük edene iyilik eder, nefsin arzusuna uymaz, nîmet zamânında şükreder, şiddet zamânında sabreder. Kendinden aşağı olana ikrâm eder. Kendisiyle istişâre edenin sözünü dinler.
Büyük velîlerden Ebû Hafs Haddâd en-Nişâbûrî hazretlerine; “Kulu Allahü teâlâya yaklaştıran en iyi iş nedir?” dediler. Haddâd hazretleri; “Kulu, Allahü teâlâya yaklaştıran en iyi vesîle, kulun her hâlükârda dâimî sûrette O’na ihtiyaç duyması, bütün işlerde sünnet-i seniyyeye dört elle sarılması ve gıdâyı helâl yoldan temin etmesidir” buyurdular.
“Kulluk nedir?” diye sordular. O; “Malı bırakıp emrolunan husûsa sımsıkı sarılmaktır. Hak aramak yerine vazîfeye koşmaktır” diye cevap verdi. “Öyleyse kerem nedir?” dediler; “Dünyâyı ona muhtaç olanlara bırakıp, Allahü teâlâya kulluğa yönelmektir“ buyurdu.
Türkistan’da yetişen büyük velîlerden Ebû Saîd Ebü’l-Hayr buyurdu ki:
“Allahü teâlâ ile kul arasında perde, yer ve gök değildir. Arş ve Kürsî de değildir. Perde, insanın benliğidir. Bu, aradan kaldırılırsa Allah’a kavuşulur.”
“Kul, Allahü teâlâ için neyi terk ederse, Allahü teâlâ ona karşılık daha hayırlısını verir.”
Kulluk; dinini korumak, sözünde durmak, sabretmek ve kadere razı olmaktır.
Âyet-i kerimede, “Ey insanlar, sizi ve sizden öncekileri yaratan Rabbinize kulluk edin ki, Allah’ın azabından korunmuş olabilesiniz.” (Bekara 21)
Peygamber Efendimiz, ilmin inceliklerini soran bedeviye buyurdu ki:
- Sen ilmin başını öğrendin mi?
- İlmin başı nedir ya Resulallah?
- İlmin başı, Allah’ı tanımaktır. Bu da Onun; misli, benzeri, zıddı, dengi, eşi olmadığını, vâhid, evvel, ahir, zâhir ve bâtın olduğunu bilmektir.