ŞU İKİ ADAMDAN BENİ KURTAR!

guz_gulleri:
Asrı saadetten bir tablo: Baba hassas, evlat hassas: “Mekke’de tam 13 sene yüce hakikati anlatacak, kendisine arka çıkacak bir gönül arıyor ve bu yolda her fırsatı değerlendiriyor, yüz kabilenin yanına uğruyor, yüz kabileden de itap görüyor, tükürük görüyor. “Allah senden başka gönderecek peygamber mi bulamadı” sözleriyle karşılaşıyor. Medine’den gelen 6 kişiye de anlatıyor. “Beni himaye edeceksiniz Rabbim de sizi cennete koyacak” diyor. İbn-i Abbas, “Neye biat ettiğinizi iyi kavrayın. Siz bu eli sıkmakla, sarıyı ve siyahı karşınıza alıyorsunuz. Sasaniyi, Bizanslıyı ve Romalıyı karşınıza alıyorsunuz.” Bu söz üzerine yaşlılar tereddüt eder de biat etmez korkusuyla 15-16 yaşlarında bir çocuk olan Heysemi’t-Teyyehani atılır ve “Yahu bu adama ne diye biat etmiyorsunuz” der.

Aradan yıllar geçiyor, kendisindeki o ruh ve anlayış evladına da geçer. Peygamber (s.a.v) evinde otururken, müsait olmayan bir saatte peygamberin kapısı vuruluyor. Hz. Ebubekir r.a izin verilince içeri girer ve Efendimiz (s.a.v) bu vakitte neden Ya Ebabekir? Evde bir şey kalmamıştı. Yiyecek namına bir şey yoktu. Verdik hepsini. Bari peygamberin evi dedim, geldim. “Gerçekten inanmış insan, davası uğrunda tek lokmaya muhtaç haline gelinceye kadar veriyordu.” Kendisine yer gösterilir ve oturur. Daha sonra tekrar kapı çalınır ve izin verilince o dev cüssesiyle Hz. Ömer r.a. içeri girer. Ona da bu vakitte neden Ya Ömer! Diye sorulur. Evde yiyecek bir şey yoktu, bari peygamberin evi dedim. Ona da yer gösterilir, bir müddet sessizce oturulduktan sonra, “Uygun olmayan bu vakitte Ebu’l Heysem’in evine gidelim. İkindi vakti tarlasında hurmalarıyla gördüm. Zira sizin aç olduğunuz gibi ben de açım.” Üç aziz misafir Ebu’l Heysem’in kapısının önüne gelir. “O, bir kere daha kapımızın önünde olunca yeniden dirileceğiz onun sesiyle.” İlk önce Hz. Ömer kapıyı çalar ve “Ebe’l Heysem” der. Yatakta yatan çocuk kalkar ve “Baba, Resulullah’ın ikinci adamı Ömer kapımızda” der. Ebu’l Heysem, “Evladım yat, bu vakitte Ömer nerede olsun” der. Daha sonra Hz. Ebubekir r.a, kapıyı çalar ve “Ebe’l Heysem” der. Çocuk tekrar kalkar ve “baba, Rasulullah’ın birinci adamı Hz. Ebubekir kapımızda” der. “Yat evladım bu vakitte Ebubekir kapımızda ne arasın?” daha sonra incelerden ince, narinlerden narin, gönüllere dokunan sesiyle Efendimiz (s.a.v) kapıyı çalar ve “Ebe’l Heysem” der. Çocuk artık babasına sormadan kapıyı açar ve “Baba kalk Allah Resulü kapımızda” der.

Nedir acaba 5-6 yaşındaki çocuğun kalbindeki bu sevgiyi mayalayan?

Ve bir de yaşlının bu mevzudaki heyecan ve helecanına bakın: Uhud muharebesi olmuş, nice servi revan canlar uhudda dökülmüş, budanan, biçilen güller gibi dökülü vermiştir. Resulü Ekrem’in de beti-benzi solmuştu. Gözyaşlarıyla temiz, temiz Hamza’nın cesedini gözyaşlarıyla yıkarken, cennetlerden gelen mukaddes Kevserlerden daha mukaddes, ab-ı hayatla yıkarken, “Amca,Amca” deyip üzerine ağlarken , onun da benzi solmuş, kolu-kanadı kırılmış, Medine’ye öyle dönmüştü. Her sokakta ağlayan vardı. Hak erlerine ağlayanlar vardı. Hz. Muhammed’in cemaatine ağlıyorlardı. Gökte meleklerin alkışladığı bir cemaate ağlıyorlardı. Hamza’nın da çocukları vardı ama Hamza’nın kapısında ağlayan yoktu. Resulü Ekrem öyle yıkılmıştı ki, “amma Hamzete felaa bevakiye lehu” buyurmuştu. Sa’d ibn-i Muaz huzurunda edeple oturuyordu. Hamza’nın ağlayanı yok demişti. Hamza’ya da ağlanmasını istiyordu, gönlü çok kırıktı. Gitti bütün Ensar’ın kadınlarını topladı Hamza’nın kapısı önünde bir tahşidat yaptı. Ağlayın Peygamberin amcasına dedi. Kadınlar dövüne dövüne hıçkıra hıçkıra ağladılar. Gitsinler artık yeter dedi.ondan sonra adet oldu, her Müslüman cenazesi olunca önce Hamza, Hamza diye ağlıyordu. İşte Peygamber sevgisi, işte Peygambere karşı alaka duyma, işte Peygambere karşı gönüllerin hüşyar olması.

Onu Sevmemizi ve İtaat Etmemizi Allah c.c İstiyor

Hz. Muhammedin sevgisi gönlümüzde hakim ise kuran bize diyor ki, “De ki, Eğer Allah’ı seviyorsanız, bana uyun ki, Allah da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın. Zira Allah çok bağışlayıcı, çok merhamet edicidir.” Al-i İmran 3/31) eğer Allah’ı seviyorsanız, eğer Allah’la münasebetiniz ve alakanız varsa bana ittiba edeceksiniz diyor.

Şu ayet diyor ki, Allah’a imanınız varsa, elbette Allah’ı seveceksiniz. Madem Allah’ı seversiniz, Allah’ın sevdiği tarzı yapacaksınız. Onun sevdiği tarz ise, O’nun sevdiği zata s.a.v benzemenizdir. Ona benzemek ise, Ona uymaktır. Ne zaman ki Ona uyarsınız, Allah de sizi sever. Zaten siz, Allah’ı seversiniz, ta ki, Allah da sizi sevsin.

Demek oluyor ki, insan için en önemli, en yüce maksat, Cenab-ı Hakkın rızasını kazanmaktır. Bu ayetin açık manasıyla bu yüce arzuya ulaşmanın yolu Allah’ın en sevdiğine (s.a.v) itaat edip, onun sünnetine uymaktır.

Sevgi ittiba ve iktida etmeyi gerektirmektedir. Seviyorsanız Hz. Muhammed s.a.v’i yolunu yol olarak ittihap edeceksiniz, sistemine saygı duyacaksınız, hayat tarzını benimseyeceksiniz. Hz. Muhammedi seviyorsak nerede Muhammedi renk? Nerede Hz. Muhammedi ifade eden hava? Nerede Muhammedi heyecandan meydana gelen atmosfer? Nerede bütün bunlar, soracak Allah c.c.

Büyük kadın Rabiatü’l Adeviyye, bu konudaki şaşkınlığı, daha doğrusu anlaşılmazlığı ifade ederken şöyle der: “Allah’a isyan ediyorsun, Resulullah’ı tanımıyorsun. Sonra da sen diyorsun ki, ben Allah’ı seviyorum. Sonra da diyorsun ki, Hz. Muhammed Allah’ın resulüdür. Sonra da diyorsun ki ben onun yolunu istiyorum. İsyan ediyorsun, başkaldırıyorsun, dinin emirlerine karşı serkeşlikten bir an geri durmuyorsun. Bununla beraber diyorsun ki, ben Allah’ı ve Resulünü seviyorum. Hayatıma, hayatı bana verene yemin ederim ki, çok anlaşılır şey değildir bu, bu bir tenakuzdur, bir anlaşılamamazlıktır, bir idraksizliğin ifadesidir. Böyle şey olmaz. Eğer muhabbetinde saqdık isen, seviyorsan, inkiyad edeceksin, itaat edeceksin, dilbeste olacaksın, gönül vereceksin, arkasından ayrılmayacaksın. Çünkü seven sevdiğine tabi olur, seven sevdiğine uyar. Ve her şeyiyle sevdiğine benzemeye çalışır.”

“Mü’minler aralarında hüküm vermek için, Allah’ın kitabına ve Peygamberine çağrıldığı vakit, onların sözü ancak dinledik ve itaat ettik demeleridir. İşte bunlar, zafer bulacak olanlardır.” (Nur 51)

“(Gerçek) müminler, ancak Allah’a ve Resulüne iman etmiş kimselerdir. Onlar peygamber ile ortak bir iş üzerindeyken ondan izin almadıkça bırakıp gitmezler. Doğrusu senden izin isteyenler, hakikaten Allah’a ve Resulüne iman eden kimselerdir.” Nur/ 62.

“Ey İnananlar Allah ve Peygember sizi hayat verecek şeylere çağırdığı zaman, Allah ve Resulüne uyun.” ( Enfal 8/24)

“Allah’a ve Peygambere itaat edin ki, rahmete erdirilesiniz.” (Al-i İmran 3/132)

“Kim Allah’a ve Resulüne itaat eder, yaptığı günahlardan ötürü Allah’tan korkar ve geri kalan ömründe de O’ndan sakınırsa, işte bunlar ebedi saadete kavuşanlardır.” (Nur 52)

“Biz her peygamberi Ancak Allah’ın izni ile kendisine itaat olunmak için gönderdik.” (Nisa 64)

“Ey İman Edenler! Allah’a itaat edin. Peygambere ve sizden olan idarecilere de itaat edin. Sonra bir şey hakkında çekiştiniz mi, hemen onu Allah’a ve Resulüne arz edin, eğer Allah’a ve ahiret gününe inanıyorsanız. Bu müracaat, hem hayırlı hem de netice bakımından daha güzeldir.” (Nisa 59)

“Allah’a ve Resulüne itaat edenler, işte bunlar Allah’ın kendilerine nimet verdiği peygamberle, sıddıklarlr, şehidlerle ve iyi kimselerle beraberdirler. Bunlar ise ne güzel birer arkadaştırlar.” (Nisa 69)

“Peygamberin emrine aykırı hareket edenler, başlarına bir bela inmekten, yahut kendilerine acıklı bir azab isabet etmekten sakınsınlar.” (Nur 63)

“Allah ve Resulü bir işe hüküm verdiği zaman, mü’min bir erkek ve mü’min bir kadına o işi kendi isteklerine göre seçme hakkı yoktur. Kim Allah’a ve Resulüne isyan ederse, muhakkak apaçık bir sapıklığa düşmüş olur.” (İmam Şafii, Risale)

“And olsun size içinizden öyle bir peygamber geldi ki, gayet değerli ve şereflidir. Sıkıntıya düşmeniz ona çok ağır gelir, üstünüze titrer. Mü’minlere karşı gayet şefkatli ve merhametlidir.” Tevbe 128

“Habibim! Herhalde onlar bu söze inanmıyorlar diye üzüntüden kendini helak edeceksin.” Kehf 6

“Şüphesiz Allah’a karşı gelen ve Resulüne eziyet edenleri Allah, dünyada da, ahirette de lanetlemiş, onlar için hor ve hakir yapan bir azap hazırlamıştır.” Ahzab/ 57.

“Kim, Allah’a ve Elçisine karşı gelir ve O’nun sınırlarını aşarsa, Allah onu ebedi kalacağı ateşe sokar. Onun için alçaltıcı bir azap vardır.” Nisa/ 14.

Tevbe/ 129. “Eğer insanlar senden yüz çevirirlerse, sen de ki, ‘Allah bana yeter’”

Şu ayet der ki, “Ey insanlar, ey Müslümanlar! Böyle sınırsız şefkatiyle size doğru yolu gösteren ve sizin menfaatiniz için bütün kuvvetini sarf eden ve tam bir şefkatle, manevi yaralarınızı getirdiği hükümlerle ve sünnetiyle tedavi edip, merhem süren şefkatli bir Resulün apaçık şefkatini inkar etmek ve gözle görülen merhametini suçlama derecesinde onun sünnetinden ve bildirdiği hükümlerden yüzlerini çevirmek ne büyük bir vicdansızlık, ne kadar büyük akılsızlık olduğunu biliniz.”

Ey şefkatli Resul! Ve Ey Re’fetli Nebi! (s.a.v) eğer senin bu engin şefkatini ve büyük rahmetini tanımayıp, akılsızlıklarından sana sırt çevirip, dinlemezlerse merak etme. Göklerin ve yerin orduları emrinde olan, her tarafı kuşatan Büyük Arşın Tahtında hakimiyetinin saltanatı hüküm süren, Celal sahibi zat sana yeter. Gerçek itaatkar topluluklar senin etrafında toplattırır, seni onlara dinlettirir, senin getirdiğin hükümleri onlara kabul ettirir.

“Kim bana itaat ederse cennete gider. Kim bana isyan ederse yüz çevirmiş olur.”

“Kim benim sünnetimden yüz çevirirse benden değildir.”

“Sizi nehyettiğim şeylerden uzak durun. Size emrettiğim şeyleri de gücünüz yettiği kadar yerine getirin. Sizden öncekileri helak eden, çok soru sormaları ve peygamberlerine muhalefet etmeleri olmuştur.”

“Benim ümmetim cennete girecektir. Ancak yüz çevirenler müstesna! Dediler ki, ‘Ey Allah’ın Resulü yüz çeviren kimdir?’ Hz. Peygamberde, ‘Kim bana itaat ederse cennete gider. Bana isyan edene gelince, o yüz çevirmiştir.”

Geçmiş kavimler dermanı onun kapısında aradılar ve o kapıdan hiç boş dönmediler. Asrımız bizi hep başka kapılara dilenci yaptı. Bir zaman komünist Rusya’dan, kimi zaman Almanlardan, kimi zaman da Amerika’dan ümit dilendik. Ama bu günün altın nesli bu kapıların boş olduğunu idrak etti ve kapısının tokmağına dokundu. Ayrıca neslin bu açıdan yetiştirilmesi dirilişimizi hızlandıracaktır. Nesillere verilecek şeylerin en hora geçeni Hz. Muhammed (s.a.v) sevgisi olacaktır.

Ashabın O’na Bağlılığı:

Abdulmuttalip öleceği zaman hüngür hüngür ağlıyor. Ficar savaşlarında, Ebrehe’nin Fil ordusu karşısında hiç sarsılmayan bu koca devin hıçkıra hıçkıra ağlayışı karşısında Ebu Talip niçin ağladığını sorunca, “Muhammedimi bir daha bağrıma basıp sevemeyeceğim! İşte buna ağlıyorum” diyordu.

Ürve İbn-i Mes’ud es-Sakafi: “Ey Kureyş! Beni dinlerseniz, Onunla mücadeleden vazgeçin. Ben, Kisranın, Sasaninin, Herakliyus’un sarayında bulundum. Ama hiçbir cemaatin kralına bağlılığını, Hz. Muhammed’e (s.a.v) olan ashabın bağlılığını oralarda görmedim. Ben orada gördüm ki, biri abdest suyunu dökerken, elinden, yüzünden ayrılan su damlaları yere düşmeden elleriyle tutuyor, yüzlerine, gözlerine sürüyorlar. Saçından kesilen tüyleri el ve ağızlarıyla kapıyorlardı.”

Ebu Mahsure r.a: “Peygamber, Taif’e giderken konakladılar. Ezan okuyup, namaz kıldılar. Ben de onların namazını alay için taklit etmiştim. Sonra bizi diğer çocuklarla çağırdı. Bana “Seni, Beytullah’a müezzin tayin ediyorum” dedi ve ben hep o payeyi şerefle taşıdım. Eliyle başımı okşadı. Yıllar sonra Ebu Mahsure, mescidde namaz kılarken kadın saçı gibi uzamış olan kakülü yere değiyordu. Dediler ki, “şu saçını biraz kessen, kısaltsan” dediler. “Aman ne diyorsunuz! Vallahi o kaküle Resulü Ekrem’in eli değmişti, ben ona nasıl makas dokundururum.”

Bir yurt talebesidir Abdurrahman. Çalışkanlığıyla, oturup kalkmasıyla, kılık kıyafetiyle herkese örnek olacak vasıflar taşımaktadır. Fakat her nasılsa o günlerde saçları bir öğrenci için dikkat çekecek kadar uzamıştır.

Yurttaki belletmen ağabeyleri ile anne-babası nasıl olsa kestirir diye bir şey demezler. Fakat saç uzadıkça uzar. Bir gün yurttaki müdür muavini çağırır Abdurrahman'ı.

-Abdurrahman saçlarını kestir artık, epey uzadı. Bir yurt talebesi için bu saçlar epeyce uzun. Anlaştık değil mi? soru­suna Abdurrahman kafasını iki yana sallayarak sessizce hayır cevabını verir. Müdür yardımcısı, "Zaten yarın izne gidecek, babası kestirir." diye düşünür ve fazla üstelemez. Abdurrahman o gün izne gider. Babası ile müdür yar­dımcısı önceden görüşmüştür. Babası yemekten sonra:

-Oğlum, canım evladım! Saçlarını yarın kestirelim, de­yince babasını hiç kırmayan o munis çocuk:

-Hayır, olmaz babacığım, deyip koşarak odasına kapanır. Anne ve baba şaşkın şaşkın birbirlerine bakakalırlar.

Ertesi gün saçlarını kestirmeden öylece yurda gider Abdurrahman. Müdür Bey onu çağırır ve biraz sert konuşur.

-Yarın kestir saçlarını, der ve Abdurrahman, başı önde müdüriyetten çıkar. Yatağına yatar ve gözyaşları içinde sa­bahlar. Sabah aynanın karşısına geçer ve:

-Seni benden ayıramazlar, ayrılmam senden diye saçları ile konuşur.

Okul çıkışı yurda değil evine gider. Annesi, hiç bekleme­diği oğlunu karşısında görünce meselenin halledilmediğini anlar:

-Canım evladım, seni ne kadar sevdiğimizi biliyorsun. Ne olursun beni kırma. Kestir saçlarını, kestir yavrum der.

Annesinin ağlamaklı konuşması karşısında Abdurrahman: -Cennet ayaklarının altında olan annem, canım kadar sevdiğim babam, bir ağabeyim kadar sevdiğim belletmenim, bizleri evlatları kadar seven yurt idarecilerim, bir anlasanız. Ben sizleri kıramam ama beni bir anlasanız...

-Evladım, niye kestirmiyorsun saçlarını, niçin kestirmek istemiyorsun?

-Söyleyemem anne, kestirmek istemiyorum.

-Oğlum, hadi kestir gel saçlarını da yurda gidelim. Sonra yurttan kızarlar. Bizleri daha fazla üzme.

Abdurrahman, çaresizlik içinde gider berbere, kestirir saçlarını. Kesilen saçları da berberde bırakmaz, yanına alır. Evden annesi ile beraber yurda giderler. Mesele hallolmuştur. Yaklaşık bir ay sonrasıdır. Müdür yardımcısı, geceleyin talebelerin defter ve kitaplarını kontrol etmektedir. Sıra Abdurrahman'ın eşyalarını kontrole gelince, kitaplarının birinin sayfalarını çevirince gördüğü manzara karşısında şaşkına dö­ner.

Çünkü kesilen saçlar kitabın arasındadır. Bir talebenin saçına bu kadar değer vermesini anlayamaz müdür yardımcısı. Ama dikkat edince saçların altında bir yazı görür. Okumaya başlar:

"Canım annem ve babamla, çok değerli yurt idarecimin baskısı olmasa bu saçlarımı kestirmezdim. Onlar bilmiyorlar, ben de söylemedim. Yoksa, rüyamda Peygamber Efendimizin (sav) okşadığı o saçları, ömür boyu kestirmezdim.

Affet ya Resulallah! Senin okşadığın o saçları kestirdim. Affet beni, affet, affet!"

Hz. Halid’in savaş meydanında bir aralık, bir kılıç külahını düşürür. Gözü dönmüş gibi düşman saflarına yuvarlanan külahının peşine düşer. “Ey Kumandan ne yapıyorsun? Kendini tehlikeye atıyorsun?” “Ne diyorsun! yıllardır o külahın içinde Resulü Ekrem’e ait üç kıl taşıyordum, düşmanın eline geçer diye korktum”

Sakalının bir kılıyla ümmetinin gönlüne derinlemesine giren Hz. Muhammed (s.a.v) sevgisini, neslimizin gönlünden silip atmanın imkanı var mı? Onun davasından dönmenin imkanı, geçer bir mazereti var mıdır? Bu gün bizler de ya bu davanın hakkını vereceğiz veya yarın onun huzurunda hesabını veremeyeceğiz.

Zeyd b. Desinne veya Hubeyb r.a: Bedevi kabileler tarafından tuzağa düşürülmüş ve yakalanıp, Mekkeli müşriklere satılmıştır. Dinlerinden dönmeyince asılmaya karar verilir. Hz. Hubeyb asılmak için kürsüye çıkarılırken, Ebu Cehil sorar: “Şimdi, senin yerine burada senin hayatına karşılık Hz. Muhammed’in asılmasını ister misin?” Hz. Hubeyb cevap verir: “Değil şimdi benim yerime burada asılmasını, vallahi Medine’de dolaşırken mübarek ayaklarına bir dikenin batmasındansa binlerce Hubeyb feda olsun.” Arkasından “Es-selamü aleyke Ya Rasulallah” der ve asılır. Aynı anda Efendimiz (s.a.v) Medine’de ayağa kalkar ve “Ve aleykes-selam Ya Hubeyb” der.

Halifedir. Allah’ın halifesi. Ona Allah’ın Resulünun halifesi dediler. Yerde esmasıyla, sıfatıyla Allah’ı temsil eden Hz. Ömer. Allah’a ait düşüncenin meydana gelmesine vesile olan Hz. Ömer. Halifedir, hutbeleri kendi irad ediyor. Nutukları kendi veriyor. Efendimize ait mana ruhuna öyle sinmiş ki ağzını açtığı zaman belki hadis billafız yok. Fakat Resulü ekreme ait öze tercüman oluyor. Ve o kadar tercüman ki, ümmetin allamesi olan ibni Abbas Ömer nerede nutuk irad edecek, koşuyor arkasından. Mekke’de bulunsa Medine’de vereceğini duysa Medine’ye kadar koşuyor. Rabbime hamd ve sena ederim sizin şurada bulunuşunuzu ben küçük görmeyeceğim. Rabbim bunu bir ise bin eylesin. Sizi teşrif ve tekrim buyursun.

Hutbe irad edecek. Onun heyecanıyla, kafasında onu hazırlamakla meşgul. Bir duvarın dibinden geçerken omzuna damlayan birkaç kan damlası Ömer’i kendine getiriyor. Rabbimizi duyma ve duygulanmayla meşgul ve meşbu kendinden geçmiş ancak üzerine akan kan damlaları Ömer’i kendine getiriyor.

Bakınca elbisesinin kirlendiğine şahit oluyor. Tekrar hızla, süratle eve dönüyor. Elbisesini değiştiriyor ve gelirken de o kanın damladığı damın üzerinde ki oluğu koparıp atıyor. Minbere çıkıyor hutbesini irad ediyor. Hutbede halka yine çok şey anlatıyor. Ve bir basamak aşağıya inerek belki de halka şu ikazda bulunur. Cemaat diyor, müminlere eziyet ediyorsunuz. Evden çıkmıştım mescide geliyordum. Falan duvarın dibinden geçerken omuzuma kan damladı. Kanın aktığı oluğu ben de tuttuğum gibi kopardım attım. O attım kopardım derken birden bire bakışlar ayrı bir tarafa teveccüh ediyor. Ömer de sesini ve konuşmasını kesiyor. Uzaktan kalkan bir zat vardır. Beli kırılmış gibidir. Ömer’in çok sevdiği bir insandır. Yer yer onunla yağmur duasına çıkar elinden tutar yukarılara kaldırır “ya rabbi bu peygamberin amcasının elidir. Bunun hürmetine bize yağmur ver” dediği insandır.

Bu kalkan zat Hz. Abbas’dır (r.a.) Efendimizle aynı memeden süt emen amcası Hz. Abbas’dır (r.a.) Rengi benzi sararmış solmuş, ayağa kalkmış adım adım Ömer’e doğru yaklaşıyor. Ve yaklaşınca da soruyor. “Ya Ömer ne yaptın, ya Ömer ben bu gözlerimle gördüm. O dam benim damımdı. O oluğu damımın üstüne Resulü Ekrem koymuştu.” O koymuştu derken bu defa Hz. Ömer’in ayaklarının bağı çözülüyor ve yıkılıveriyor minberden. Biraz sonra yıkılmış adeta ölüm heyecanları içinde başı yerde Ömer’in dudaklarından şu sözlerin döküldüğünü görüyoruz. Ya Abbas sana bir ahdim var. Ben gidecek başımı o duvarın dibinde yere koyacağım. Sen ayağını bu benim başıma koyacaksın. O oluğu tutup yerine yerleştireceksin. Resulü ekremin koyduğu o oluğu yerine yerleştireceksin.

Halk heyecan içindedir. Bu kadar belki birkaç katı cemaat mescidin içinde ve dışında namaz kılmakta. Halife dışarıya çıkanca heyecan içinde ne olduğunu bilemeden şaşırmış durumdadır. Hz. Abbas’ın duvarının dibine gider. Koca Ömer, makamın firdevs olsun senin Ömer. Bize peygamberine saygıyı öğrettin. Bize edebi öğrettin, bize inkıyadı öğrettin, bize saygının gereğini ders verdin. Roma imparatorluğunun yakasından tutup sarsıp yerle bir eden o büyük kamet Ömer. Sasanileri burçlarıyla beraber sarsıp yıkan yıllardan beri tütüp duran ateşgedeliği söndüren Seyyidina Hz. Ömer. İran’ın altın bileziklerini Süraka’nın kollarına takıp sonrada secdeye varan, Rabbime hamd ederim Sasaniden çıkardı ve soydu, Süraka’ya giydirdi, Resulü Ekrem beşaret vermişti zaten diyen Hz. Ömer.

Bütün yıkmışlığı, ihtişamı karşısında bu defa kendisi muhteşem bir kamet olarak duvarın dibine yıkılıverir. Hz. Abbas çekinir o başa basmaya. Nasıl o başa basılır ki, o baş Müslümanlığı idare ediyor. O baş küfrü yenmekle meşgul. Nasıl o başa basılır ki, o baş Allah’a ait duygularla meşbu bulunuyor. Bas ya Abbas, bas ya Abbas. Bas, basmayı çoktan hakketti o baş. Bas çiğne ki ceza olsun ona. Peygamberin eliyle yerleştirdiği oluğu kopardı.

Bu sahabinin anlayışı. Efendimizin arkada bıraktığı izlere saygı gösteren sahabinin anlayışı. Kuran neslinin gönlünden sıyrılıp atılırken paslı tenekeden bir damın üstüne konmuş oluk kadar kıymeti yok muydu, sen başını yere koymadın. Resulü ekrem sinelerden sökülüp atılırken başını yere koymadın. Çiğnediler yurdunu baştan başa sen bir kere gönülden inlemedin. Sıkılmadın, ağlamayı bilmiyorsun gülmeden utanmadın. Gece karanlıklarına iki damla göz yaşı dökmedin. Efendimizin senin neslin içinde yıkılması Maonizmin ve Leninizmin hortlaması fenkeştanynın hortlakları gibi bir cemaati işgal etmeleri karşısında sen inlemedin. Bir teneke oluk kadar Resulü Ekrem demek senin kabine girememiş. Allah beni de afv etsin, seni de afv etsin.

Onlar Rasulullah’ı topluluklarının haricinde düşünmediler. Yirminci asırda yeniden bir diriliş var. O, bunu bir arı peteği gibi örüyor. Bu yüzden herkes yanında ona bir yer ayırsın. Muhabbetlerinde Ona da yer ayırsın. Çünkü onun anıldığı ve anlatıldığı her yerde O vardır.

Yolların ona uğramadan cennete gidemeyeceğini bilecek ve Onu anlatacağız herkese. Bunu, kendisi bütün heyecanıyla bir mahşer tablosunu anlatarak bizlere gösterir. “Kevserin başında ümmetine kendi eliyle su içirir. Ya Rasulallah o kalabalıkta ümmetini nasıl tanırsın? Ben tanırım. Zira onların elleri beyaz, alınları nurdur. Abdest azalarını yıkadıklarından dolayı tanırım. Sizin alnı beyaz, ayakları beyaz artlarınız olsa, sürünün içinde nasıla tanırsanız ben de ümmetimi öyle tanırım.” Yani, bunun anlamı şuydu: “Kendisine müracaat edenleri, kendisiyle alakadar olanları, cemaati, şahsi hayatı ve ailesi içinde bana yer verenleri tanırım, bunun manası buydu. Muhammedi (s.a.v) ruhla yaşayanı tanırım. Sağında-solunda, hayatının her alanında ona ve sünnetine yer vereceksin, ona böylece adres bırakacaksın, seni tanıyacak. Bu da sevgidir aziz Müslüman, onu sevmenin gereğidir.

Bizim dirilişimiz ancak onun sevgisi ve ona inkıyadla olur. Varsa sevgimiz ona inkıyad edecek, karşısında el-pençe duracağız. Yani sevginin gereğini yerine getireceğiz. Çünkü tanımanın ve sevmenin bir gereği, bir neticesi vardır. Onu her şeyin üstünde tutacaksınız, sünnetine sahip çıkacaksınız, her ferdi ona bağlanmış hale getireceksiniz.

Afyon'da Hüseyin isminde "Helva Yiyen" nâmıyla meş­hur olmuş tam manâsıyla meczup biri yaşardı.

Sabahtan akşama kadar sokaklarda dolaşır kimse ne konuştuğunu anlamazdı. Yalnız halk Helva Yiyen'in bir mânâ tarafının olduğunu bilirdi. Onun saçma gibi gelen cümlelerinin dahi üzerinde dururlardı. Helva Yiyen gecelerini Afyon'daki nöbetçi eczanelerde geçirirdi. Çünkü Afyon çok soğuk olurdu, geceleri de yegâne sıcak yer eczanelerdi.

Benim de tanışmam eczane sohbetleriyle başladı. Ben gece ilâç almaya gidince bakıyorum Hüseyin orada... Dost­luğumuz biraz derinden gitti ve pek gönülden sevdik birbiri­mizi.

Öyle olmuştur ki ben hastaya giderken "Telaş etme has­tan nasıl olsa kurtulur." derdi. Bazen de "Boşuna gidiyorsun doktor kendini hazırla." derdi. Bu söylediklerinin hiçbir tanesi de sekmemiştir. Bunları dostluğumuz itibarı ile beni yabancı saymadığı için söylerdi. Başka birisi bir şey sorduğu zaman mümkün değil söylemezdi.

Bir gün çok emek verdiğim bir çocuk hastama gidiyor­dum. Öleceğini de hiç ummuyordum. Babası ateşi çıkar çık­maz koşup gelmişti bana. O zaman da penisilin yeni çıkmıştı. Ben telaşla eczaneden penisilin alıp giderken "Telaşın boşuna doktor, çocuk gitti." dedi. Eve faytonla yaklaştığım zaman fer­yat figanı duyunca çocuğun gittiğini anladım. Çok da üzül­müştüm.

Bu Helva Yiyen'in hususiyeti, gündüzleri çocuklar bunu kovalar, taşlarlardı. Kızdırmak için de "Helva Yiyen" diye bağırırlardı. Helva Yiyen ismi oradan kalmıştır. Helva Yiyen kızdıkça söver, çocuklar da büsbütün üzerine varır taşlarlardı.

Dostluğumuzun derinleşmesine sığınarak bir gün dedim ki "Hüseyin, bu dervişlikten başka iş yok mu? Sabahtan akşama kadar kendini taşlatıyorsun?" "Eh bunu da artık sen çöz. Bu yaptığım, yapılabilecek şeylerin en güzeli, çok güzel bir şey." dedi. Emin olun çözemedim.

Daha sonra, zaman içerisinde Helva Yiyen dünyasını değiştirdikten çok sonra anladım. Helva Yiyen Taif'te çocuk­ların Peygamber Efendimiz1! (sav) taşlaması sünnetini yapı­yordu. Çocukların attığı taşları kendi vücudunda hissederek Sünnet-i Muhammedî'yi yerine getiriyordu.

Böyle müthiş bir mânâ ehliydi Helva Yiyen. Efendimiz'e (sav) karşı olan sevgisi, Efendimize (sav) karşı olan aşkı "Ma­dem o taşlanmıştır, ben de taşlanacağım" diye böyle maceralı bir dervişliği seçmişti. (Onkolog Doktor Haluk Nurbaki)

"Allah'tan Peygamber aşkının bir zerresi­ne sahip olmayı dile. Zira, milletleri yaşa­tan O'nun aşkıdır. Kâinat, O'nun aşkı ile vücut bulmuştur. Varlıktaki gizli cevheri, o aşkın aşikâr tecellisi meydana çıkardı. Ruha ancak O'nun aşkı sükûn ve huzur ve­rir. O'nun aşkı, gecesi