ÇOCUKLARI "ASLA" SUÇLAMAYIN

Konu: ÇOCUKLARI "ASLA" SUÇLAMAYIN Ptsi Mart 29, 2010 10:49 pm

'Senin sayende' demiyorsanız,'senin yüzünden' de demeyin hiç bir zaman.

Selma, 6 çocuklu bir ailenin dördüncü çocuğuydu, bana geldiğinde
8 yaşındaydı. Selma'nın onu psikolojik olarak susmaya
iten, 'seçici konuşmazlık' dediğimiz sürece getiren olaylar
beş yaşındayken başlamıştı.
Selma, beş kardeşi, anne ve babasıyla kendi halinde
normal biyasam sürerken, bir gün annesi hastalanıyor. O dönemlerde
beş yaşlarında. Kendisinden büyük iki abla, bir ağabey ve kendisinden
küçük iki kardeş daha var.. Küçük kardeşin yeni doğduğu dönemde
anne ciddi sağlık sorunlarıyla karşılaşıyor. Uzun süre
tedavi görüyor. Yoğun uğraşılara rağmen iyileşmiyor. Hastane ortamından
evine gidip son günlerini evinde huzur içinde yaşasın diye
doktorlar tarafından eve gönderiliyor. Birkaç ay evde
babaanne,hala ve benzeri yakın akrabaların yardımıyla yaşatılıyor.
Birgün hayata gözlerini kapatıyor.
Anneye en fazla ihtiyaç duyulan dönemde anne, Selma'nın
hayatından çıkıp gidiyor.

Aradan 1,5 yıl geçiyor. Kendi hallerinde bir şekilde
Yaşamayaalışıyorlar. Büyük kızlar evde yemek yapıp, en küçük
çocuklara annelik yaparken, Selma babasıyla birlikte dükkanda çalışıyor.
Dükkanları evin hemen alt katında olduğu için baba endişe
duymadan iş hayatına devam ediyor. Çocuklarını kimseye
muhtac etmeden yük etmeden idare ediyor.
Bir gün ablalar ve ağabey, kardeşlerini alarak yakın
Akrabalarınagidiyorlar.
Selma babasının yanından ayrılmıyor. Çok ısrar ediyorlar ama
istemedigi için gitmiyor.
Babası da gitmemesine ses çıkarmıyor. Öğleden sonra baba
Kızdükkanı temizlemeye başlıyorlar. Selma babasının istediği
gibi her yeri bi güzel temizleyip süpürüyor. Daha sonra radyoyu
açıyor. Müzik dinlemeye başlıyor. Ancak dışardan gelen sesler
nedeniyle müziği duyamadığı için, sesini iyice açıyor. Babası
da başının ağrıdığını söyleyerek müziğin sesini kısmasını istiyor.
Selma, babasının söylediğini duymamış gibi yapıyor. Hani çocuklar
sıklıkla yaparlar ya.. Bir süre sonra babası, başının çok
ağrıdığını söylüyor. Yüzü asılıyor. Selma, gidip gelip
babayı kontrol ediyor baş ağrısı geçti mi diye.
Babası baş agrısına dayanamayarak eve ilaç almaya çıkıyor.
Sıcaktan bunaldığını,kendini kötü hissettiğini söylüyor. Dükkana dikkat
etmesini hemenbi ağrı kesicialıp geleceğini de ekliyor. Eve çıkıyor.
Aradan epey zaman geçmesine rağmen baba yok.
Bekliyor baba yok. Merak edip yukarıya babasına bakmaya
çıkıyor. Eve giriyor.
Babasına sesleniyor. Cevap yok. Tam oturma odasına
giriyor kibabası o andaSelmanın gözleri önünde kalp krizi geçirmeye başlıyor.

Selma babasının çırpınmalarına, yerde tırmalamasına...vs.
şahit oluyor.
Babası son nefesini verip yerde cansız yatarken,
Uyandırmayaçalışıyor.
Babası uyanmıyor... Camdan aşağı doğru bağırmaya başlıyor:
'İmdat.. Babama bişey oldu... Yardım edin!..' kısa süre
içinde evmahalle halkıyla doluyor...

Cenaze işlemleri bitince 1,5 yıl önce anneleri ölen bu altı
kardeşin ne olacağıtartışması başlıyor.. kimi 'yanımıza alalım', kimi 'yuvaya
verelim', kimi de 'hepsine birden nasıl bkacağız' diyor. En
sonunda akrabalar aralarında anlaşıyorlar.'herbirimiz birisini
alalım. Böylece çocuklar yurtlarda perişan olmaz, arada sırada
da olsa birbirlerini görürler.' Diye düşünüyorlar. Selma' yı çok
sevdiği halası alıyor. İki yıldır Selma yanlarında ve hiç
konuşmuyor.

Duyduklarım beni çok etkilemişti. Daha önce gidilen
Uzmanlarınisimleri beniendişelendirmişti. Bir yandan da bir şeyler yapabilirim
belki diyedüşünmeden edemiyordum.
Hikayesinden çok etkilendigim bu kızı merakla bekliyordum.
Halasıolan biteni tek tek anlattı.
'Gelinimiz ve ağabeyimin ölümünden sonra ben de onu bir türlü
mutlu edemedim. İki yıldır yüzü hiç gülmüyor. Kendiliğinden
hiç bir şey yapmıyor. Sadece konuşmasa neyse ama sanki
kurulmuş bir robot gibi.örneğin sofraya oturup yemek
yiyeceğiz ' Hadi Selma sofraya otur!' diyoruz oturuyor. Hadi Selma artık
kalkabilirsin demeden kalkmıyor. Önceleri aldırmadık. Baktık
olmadı karşımıza aldık uzun uzun konuştuk anlattık. Ona evimizin bi kızı oldugunu, evdeki herkes
kadar her
şeye hakkı oldugunu... hiçbirisi fayda etmedi. Zamanla
öfkelenip inadını kırmak için bazı taktikler uygulamaya başladık. Sofra
hazır oluncagel otur demedik, aç kaldıgı günler oldu. Ya da artık
kalkabilirsin demedik saatlerce sofrada oturdu. Hadi artık uyu
demedik, sabaha kadarkoltukta öyle oturdu. Vicdanın yoksa söyleme...'

Onunla yaptığım ilk seans dün gibi aklımda. Hal hareketleri
dinlemiyormuş gibi ama tüm alıcılarını bana cevirdiğini
hissettiğim tavırları.
- Biliyor musun ben seni çok sevdim
- ......
- Vallahi çok ciddiyim, çok sevdim.
- .....
- Ne güzel hiç konuşmuyorsun, diğer çocuklar gibi kafamı
şişirmiyorsun ..
Gözlerimin içine bakıp gülümsemesini saklamak ister gibi
dudaklarını ısırarak başını salladı.
- Biliyor musun bazen çocukların hayatlarında bazı şeyler
Yolundagitmiyor,benim işimse bunları yoluna koymak.
Beni dinlediğinibiliyorum ..hatta
benimle konustugunu bile hissediyorum. Çocuklar benden
yardım isterler,ben de onlara yardım ederim. Bu hep böyle oldu.
- .......
- Ama şu an işler değişti. Sana yardım etmeyi benistiyorum.
Eğerbana yardım edersen , izin verirsen seni susturan şeyin ne
oldugunu bulurum. Gerçekten... inan bana...izin verir misin? Başını
salladı! Evet başını salladı!
- Elimde bazı resimler var, o resimleri cocuklaragösteriyorum
onlar da bana resimlerle ilgili hikayeler anlatıyorlar. Onlar
bana hikaye anlatınca ben de onların mutlu olmasını sağlıyorum. Yani
bütün sır hikayede. Biliyorum sen konuşmuyorsun. Ama hikaye
anlatmak istersen, konustugunu kimseye söylemem. Bu ikimizin sırrı olur.
Anlaştık mı?

Bir süre düşündü. Başını saga sola salladı. Evetle hayır
Arasındagidip geliyordu.
Birden evet anlamına gelecek şekilde başını salladı.
Karşımdaydı... ben ona resimler gösteriyordum o da bana
hikayeler anlatıyordu. İşimiz bittiğinde ona çok teşekür ettim.
Anlattıklarını analiz etmeye bile gerek yoktu. O kadar saf, o
kadar temiz, o kadarkendi hikayesini anlatmıştı ki... Selma'nın bilinçaltı
karmakarışıktı.

İşte Selma'nın analizden geçmesine bile gerek bırakmayan,
Halasınıdinlerken
gözyaslarına boğan, beni analiz yaparken hıçkırıklara boğan
hikayesi...

'Bir varmış bir yokmuş, bir zamanlar bir ülke varmış. Bu
Ülkedeanne babasıyla yaşayan çok mutlu çocuklar varmış. Çocuklar
kardeş kardeş hep oynarlarmış, anne babaları onlara hiç kızmazlarmış. Bir
gün bu çocukların annesi hastalanmış. Çocuklar çok üzülmüş. Ama
kimse çocukların üzüldüğünü anlamamış. Anneyi hep hastaneye
götürmüşler. İlaçlar vermişler. hem de acı acı ilaçlar. Anne,
sırf çocuklarını yalnız bırakmamak için içmiş bütün o acı ilaçları.
Çocuklara hep annelerinin iyileşeceği söylenmiş. Bir gün
anneyi eve getirmişler.
Çocuklar anne geldi diye çok mutlu olmuşlar. Anne hep yatakta
yatmaya başlamış. artık
cocuklarına yemekler yapmıyormuş. Çocuklar çok üzülmüşler.
Annelerinin yanında oyunlar oynamaya başlamışlar. Annelerinin
yanında niye oynuyorlarmış biliyor musun ? Anneleri
eğlensin diye. Ama babaanneleri hep kızıyormuş onlara.
'Gürültü
yapıp durmayın.
Anneniz zaten sizin yüzünüzden hastalandı' diye. çocuklar çok
yaramazlık yaptı diye anne hastalanmış meger. Çocuklar da anne
iyileşsin diye onu eğlendirmek istiyorlarmış ama kimse
anlamıyormuş. herkes çocuklarını azarlayınca anneleri de cok üzülüyormuş..

Birgün anne ölmüş. Herkes ağlamış. Çocuklar annenin neden
Öldüğünü anlamış.
Yaramazlık yaptılar diye. Çocuklar evde babalarıyla yaşamayabaşlamışlar.
Bir gün anane gelip yemek yaparken, çocuklar gürültüyapmışlar.
Anneanne onlara kızmış 'kızım sizin yüzünüzden hasta oldu. Hiçannenizin sözünü dinlemediniz hasta ettiniz
kızımı. Sizin yüzünüzden de öldü. Sözümü dinlemeyip
gürültü yapar,çok konuşursanız
beni de öldürüp ortada kalacaksınız. Kim bakacak size?'demiş.
Bir gün Selma , babasıyla dükkanda oturuyormuş. Ablaları
kardeşleri amcalarına gitmişler. selma babasının yanından
ayrılmak istememiş. Hiç gürültü yapmadan hep babasına yardım ediyormuş.
Anneleri çocuklar evde yokken hastalanmış ya. Babası yalnız
kalır hastalanır diye yalnız bırakmak istemiyormus. Babaları çocuklarını
hiç kızmıyormuş zaten. Gürültü yaptıklarında bile.. Selma dükkanda
babasına yardım etmiş, her yeri mis gibi yapmış.
Elleri de acımış biraz. Radyoyu açmış. Babasının başı
ağrımış. 'Kızım kapat şunun
sesini' demiş. Selma duymuş ama duymamazlıktan gelmiş. En
sevdiğimüzikler varmış.
Babası biraz sonra eve gitmiş. İlaç alıp gelecekmiş. Gitmiş,gelmemiş.

Selmanın aklına hemen anneannesiyle babaannesinin
Söylediklerigelmiş. Annesi zaten cocukların yaramazlıgı yüzünden ölmüştüya. Selma çok korkmuş eve çıkmış. Babasını aramış. Odaya girince bi
bakmış, babası bişeyler yapıyor. Selma çok korkmuş. Babası
Selmaya 'git'der gibi işaretler yapmış. Selma gitmemiş. Babası yerde.Uyumayabaşlayınca uyandırmayaçalışmış.
Uyandıramayınca ağlamaya başlayıp komşularıçağırmış.
Sonra ev kalabalık olmuş. Selma kimseye söyleyememiş ama çok üzülmüş.. babası ' git ' dediği halde gitmemiş. Yine
babasının sözünü dinlememiş. Eger gitseydi, müziğin sesini açıp babasının
başınıağrıtmasaydı babası ölmeyecekti. Selma'nın yüzünden öldü.
akrabalar çocukları paylaşmışlar. Selma ablalarından ayrılmak
istememiş. Küçük kardeşini de çok seviyormuş. Halası yanına
gelip 'kızım sen artık benim kızımsın bizimle yaşayacaksın'
demiş Selma çok mutlu olmuş. Öyle mutlu olmuş ki, halasını
çokseviyormuş, istediği zaman kardeşlerime götürürler, diye
düşünmüş.. Halasının evine gidince 'artık bunlar benim yeni
anne babam' demiş kendi kendine. Ama birden korkmaya
başlamış. 'Annemle babamı ben öldürdüm. Yaramazlık yaptım
sözlerini dinlemedim. Yeni annemi babamı çok seviyorum.
Ya onlara da bişey olursa ben ne yaparım.?' Sonra aklına
Bişeygelmiş. Gece yatmadan önce
yatağının başucuna oturup dua etmeye başlamış.
'Allahım .. ben çok yaramaz bir kızım. Annem babam benim
Yüzümdenöldü.
Halamlar çok iyi insanlar. Ne olur benim yüzümden onları
da yanınaalma.
Eğer onları da alırsan ben kimin yanında kalırım? Ne olur
Allahımbana yardım et.
Hiç konuşmamam için bana yardım et. Ne zaman gürültü yapıp
Sözdinlemesem annem babam ölüyor. Hep susmam için bana yardım et
Allahım. Ne söylerlerse yapacağım, onlar söylemeden hiç bişey
yapmayacağım... ne olur onları benden alma!..'
O günden sonra Selma hiç konuşmamış. Gülmemiş. 'Eğer
gülersem evdegürültü olur, başları ağrıyıp ölürler' diye korkmuş. Hep susmuş..
Hikayesi bitince Selma gözlerimin içine baktı ve ekledi;
'Biliyor musun? Hala her gece dua ediyorum. Allahım nolur
konusmayayım, konusmamam için bana yardım et! Diye. Bazen çok
mutlu oluyorum. O zaman çok korkuyorum sevinçten çığlık atarım da gürültü olur, annem ölür diye'

O küçük bedeniyle ne kadar büyük bir görev üstlenmişti.
Kaçımız en konuşkan, en geveze çağımızda kendimizi susturmayı başarabiliriz ki?
Kaçımız bir dondurma alındıgında bile sevinç çığlıkları
atabilecekken, bu yogun duyguyu bastırıp susmaya devam
edebiliriz ki? Kaçımız?
Bu kadar sevilmek... bu kadar değer verilmek...

*********************************************************************
Yapmayın ne olur... Çocuklarınızın küçücük omuzlarına,
AĞIR yükleryüklemeyin.
Onların akılları da BÜYÜK, yürekleri de KOCAMAN...
Ne olur başınız da ağrısa, bir bardak da kırılsa, eşinizle de
kavga etseniz; demeyin...
Zaten aslında hiç biri çocuğunuz yüzünden değildir.
Aslında hiç bir şey, hiç bir zaman, bir başkası yüzünden
değildir,
kendimizizdir, bir durumu istemediğimiz bir sonuca doğru
yönlendiren.
Ama bunu bilmektense, itiraf etmektense, bir başkasını
Suçlamak hep daha kolay gelir.
'Senin yüzünden!' demeyin çocuklarınıza...
Hele hiç bir zaman 'Senin sayende' demiyorsanız,
senin yüzünden' de demeyin hiç bir zaman.

Dr. Mustafa TÜRKMEN

Psikolog / Psikoterapist Meht ap Kayaoğlu "Öpücük kutusu" adlı kitabın dan‏ alıntıdır...

Konu: Geri: ÇOCUKLARI "ASLA" SUÇLAMAYIN Ptsi Mart 29, 2010 10:49 pm

<BLOCKQUOTE>
Ne yapardiniz?
Karari siz verin.
Komik bir cümle beklemeyin, çünkü yok.
Yine de okuyun.
Sorum şu:
Aynı kararı siz verir miydiniz?

Okuma ve öğrenme zorluğu çeken çocuklara özel eğitim veren bir oku l icin bağıs toplama yemeğinde, çocuklardan birisinin babası katılımcılar tarafından asla unutulmayacak bir konuşma yaptı.
Okula kendini adamışöğretmenleri kutladıktan sonraşöyle bir soru sordu: 'Dışardaki etkenler tarafından etkilenmedikçe doğa herşeyi mükemmel birşekil ve sırada yapıyor. Ama yine de oğlum Shay, diğer çocukların öğrendikleri gibi öğrenemiyor. Diğer çocukların anlayabildikleri gibi anlayamıyor.
Oğlumda doğal olması
gereken şeyler nerede?'

Bu soru karşısında dinleyiciler sessiz kaldılar.

Baba devam etti. 'Ben inanıyorum ki, dünyaya fiziksel ve zeka engelli Shay gibi bir çocuk geldiğinde, gerçek insan doğası kendini gösterme fırsatını buluyor ve bu da insanların o çocuğa davranışşekillerinde kendini gösteriyor.'

Ve sonra aşağıdaki hikayeyi anlatmaya başladı:

Shay ve babası bir gün parkta Shayin tanıdığı birkaç çocuğun baseball oynadıklarını gördüler.
Shay sordu, 'Acaba oynamama izin verirler mi?'
Shay'in babası çoğu çocuğun Shay gibi bir çocuğun takımlarında oynamasını istemeyeceklerini ama aynı zamanda eğer oğluna izin verirlerse oğ lunun o çok ihtiyacını duyduğu, engellerine rağmen başkaları tarafından kabul edilmenin özgüveni ve sahiplenme duygusunu vereceğini de biliyordu.
Shay'in babası çocuklardan birinin yanına yaklaştı ve (fazla birşey beklemeyerek)
Shay in oynayıp oynayamayacağını sordu . Çocukşöyle danışabileceği birilerine baktı ve sonra 'Şu anda 6 sayı gerideyiz ve oyun sekizinci turunda. Herhalde takıma girebilir ben de onu dokuzuncu turda vurucu olarak sokmaya çalışırım' dedi.

Shay büyük bir gayretle takımın yanına gitti ve yüzünde kocaman bir gülümseme ile takım t-shirtini giydi. Babası gözünde yaş, kalbi sıcak duygularla dolu onu izledi. Çocuklar oğlunun kabul edilmesinden dolayı babanın mutluluğunu gördüler.

Sekizinci turun sonunda Shay'in takımı birkaç puan kazandı ama hala 3 sayı gerideydi. Dokuzuncu turun başında Shay eldiveni eline geçirdi ve sağaçık sahaya çıktı.
Ona doğru hiç top isabet etmemesine rağmen oyunda olmaktan son derece mutluydu ve babasının ona tribünlerden el salladığını gördüğünde yüzünde kocaman bir gülümseme vardı.
Dokuzuncu turun sonunda Shay'in takımı yine puan kazandı. Şimdi bütün kaleler doluydu, oyunu kazanmaşansı ortaya çıkmıştı ve topa vurma sırası Shay'e gelmişti.

Bu noktada Shay'in vurucu olmasına izin vererek oyunu kay betme riskini mi almalıydılar?
Şaşırtıcı bir hamleyle Shay'e sopayı verdiler. Herk es topa isabet ettirmeşansının sıfır olduğunu biliyorlardı çünkü bırakın topa vurmayı Shay sopayı bile elinde tutmasını bilmiyordu.

Ama Shay sahaya çıktığında top atıcı, diğer takımın kazanmaşanslarını bir kenara bırakarak Shay'e bu fırsatı tanıdıklarını görünce birkaç adım öne giderek yumuşak birşekilde topu Shay'e doğru fırlattı.İlk topa Shay zorlukla sopayı savurdu ama ıskaladı.
Atıcı tekrar bi rkaç adım öne doğru geldi ve topu yine yumuşak birşekilde Shay'e doğru attı. Shay sopayı savurdu ve hafifçe topa dokunarak yere atıcıya doğru vurdu.

Oyunşimdi bitecekti. Atıcı topu yerden aldı ve ilk kaledeki adamına
kolaylıkla atabilecek ve Shay'i sobeleyerek oyunu bitirebilecekti.

Ama atıcı topu aldı ve ilk kaledeki adamının başının üzerinden diğer takım arkadaşlarının erişemeyeceği yere fırlattı.
Tribünlerdeki herkes ve iki takımda bağırmaya başladılar, 'Shay, ilk kaleye koş, ilk kaleye koş!' Sh ay hayatında hiç bu kadar uzağa koşmamıştı ama ilk kaleye gidebildi.Şaskınlıktan büyümüşgözleriyle yere çöktü.

Herkes bağırmaya devam etti, 'İkinci kaleye koş, ikinci kaleye koş' Nefes nefese Shay zorlukla ikinci kaleye koşabildi. Shay ikinci kaleye geldiği sırada açık sahada diğer takımdan biri topu almıştı ... takımın en küçüğü olan bu çocuk kahraman olmaşansını elinde tutuyordu. Topu ikinci kaledeki adamına atabilirdi ama top atıcısının niyetini anladığından o da kasıtlı olarak topu üçüncü kaledeki arkadaşının başının üzerinden attı.

Herkes bağırıyordu, 'Shay, Shay, Shay, bütün yolu koş Shay'

Karşı takımdan birinin yardım ederek onu üçüncü kaleye doğru döndürmesiyle Shay üçüncü kaleye koşabildi, 'Üçüncüye koş! Shay, üçüncüye koş!'

Shay üçüncüye gelirken diğer takımdakı çocuklar ve seyirciler ayağa
kalkmışlardı ve bağırıyorlardı, 'Shay, hepsini koş! Hepsini koş!' Shay
hepsini koştu ve oyunu takımı için kazanan bir kahraman olarak herkes tarafından alkışlandı.
'O gün', dedi babası, gözlerinden yaşlar aşağıya doğru süzülerek,
'iki takımdaki çocuklar da dünyaya bir parça sevgi ve insanlık getirmeyi başardılar'.

Shay bir sonraki yaza yetişemedi. O kışöldü . Bir kahraman olduğunu ve babasını mutlu ettiğini ve eve geldiğinde annesinin de gözyaşları içinde onu kucakladığını asla unutmadı.

Son NOKTA:
E-mail ile hiç düşünmeden binlerce fıkra yolluyoruz, ama hayattaki seçimler konusunda mesaj olduğunda insanlar tereddüt ediyorlar.

Bunu size yollayan kişi hepimizin bir farklılık yapabileceği inancını taşıyor. Hepimizin her gün binlerce fırsatı olabiliyor 'doğal olan şeyleri' gerçekleştirmek için.

Bilgin bir adam bir zamanlar demişki: Her toplum, kendilerinden daha azşanslı olanlara nasıl davrandığıyla değerlendirilir.

Gününüz bir Shay günü olsun!

</BLOCKQUOTE>

» Quentin Tarantino Shirato House 69 "Speaker Dad" Hen
» "DiVaNe ELLeR" Damar
» ÖNCE "CAN" SAĞLIĞI