İnsanların en kötüsü söz taşıyandır!

Söz taşımak, gıybet gibi haramdır, hatta ondan daha fenadır. Bundan ve diğer günahlardan kaçınmak, nefs ile cihad olup, cihad-ı ekber olarak bildirilmiştir.
Kâ’b-ül-Ahbâr hazretleri buyurdu ki: “Nemîmeden (söz taşımaktan) sakınınız. Çünkü söz taşıyan kimse, kabir azâbından kurtulamaz.”
Abdullah bin Sâlih Sa’î hazretleri buyurdu ki: “Yakınında bulunan kimseler, nemime yapan kimseyi sevmezler. Uzağında bulunan kimseler de ondan sakınır.”
Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: “Kıyâmet gününde Allahü teâlâ katında insanların en kötüsü, şuna bir söz, buna başka bir söz getiren ikiyüzlü kimselerdir.” Nemmâm ile münâsebeti olan kimsenin gamı, üzüntüsü çok olur. Nemîmede insanları birbirlerine karşı tahrik etmek ve gıybet birlikte bulunur.
Söz taşımak, rûhu hasta, tabiatı düşük kimselerin yaptığı kötü huylardandır. Hayâ perdelerini yırtmak, sırları yaymak isteyen bayağı tabiatli kimselerin nefisleri bundan zevk alır. O, korkunç bir hastalıktır. Kanların dökülmesine, hürmet edilen kaidelerin çiğnenmesine, malların elden gitmesine sebep olabilir.
Hadîs-i şerîfte; “Nemmâm (söz taşıyan) Cennete giremez” buyuruldu. Yani, tövbe eder, bundan vazgeçerse ancak o zaman Cennete girebilir. Resûlullah Efendimiz, Eshâb-ı kirâma, “Size en kötülerinizi haber vereyim mi?” buyurdu. Onlar da; “Evet haber ver yâ Resûlallah” dediler. Bunun üzerine; “Onlar söz taşıyanlar; dostlar arasını bozanlardır” buyurdu.
Mûsâ aleyhisselâm zamanında kıtlık olmuştu. Kaç defa yağmur duâsına çıkılmışsa da, duâları kabûl edilmedi. Allahü teâlâ, Mûsâ aleyhisselâma vahyedip buyurdu ki: “İçinizde bir koğucu vardır. O aranızda bulunduğu müddetçe duânızı kabûl etmem.”, “Yâ Rabbi! Onu bildir, aramızdan çıkaralım” diye arz edilince, Allahü teâlâ; “Ben sizi koğuculuktan men ederken, kendim koğuculuk yapar mıyım?” buyurdu. Bunun üzerine herkes tövbe etti ve yağmur yağdı.